W zapomnianym kraju – Paragwaj

Paragwaj to jedno z tych miejsc, które albo Cię zachwyci albo odrzuci. Kraj zapomniany i pomijany przez większość podróżników, bo nie ma tu zabytków, majestatycznych gór czy bajecznych plaż. Mało kto o nim mówi, a jakiekolwiek informacje można znaleźć jedynie po angielsku albo hiszpańsku. Skąd taka dziura na mapie świata?

Paragwaj to takie miejsce, gdzie w pierwszej chwili człowiek zadaje sobie pytanie „co ja tu u licha robię?”, by powoli samemu odpowiadać sobie na to pytanie znajdując każdego dnia coraz więcej powodów. Paragwajczycy określają swój kraj jako „serce Ameryki Południowej” i kiedy spojrzeć na mapę, to coś w tym może być. Dla mnie na pewno jest krajem o wielu twarzach, mieniących się wieloma kolorami, jak i krajobrazem. Dużych miast jest tu raczej niewiele, można je zliczyć na palcach jednej ręki, a każde z nich jest inne i to zupełnie inne. Duża część państwa to po prostu pustkowie porośnięte gdzieniegdzie małymi palmowymi lasami, gdzie znajduje się dużo pastwisk, bagien i mikro osad. Wytrwały poszukiwacz przygód trafi też na miasteczka założone przez niemieckich menonitów. To dla wielu za mało, a jednak można odnaleźć tutaj coś niesamowitego, swoistą magię, która może niewidoczna na pierwszy rzut oka, nieustannie woła. Paragwaj ze swoją stolicą w Asuncion jest krajem, w którym na pewno każdy zobaczyć możne dwie rzeczy. Pierwszą z nich jest wszechobecne picie terere i noszenie przez każdego i o każdej porze dnia termosu. Drugą, równie charakterystyczną, a zupełnie naturalna dla Paragwaju, są Indianie Guarani.

Różnorodność miast
Paragwaj najczęściej jest odwiedzany przez turystów znajdujących się w okolicy Wodospadów Iguazu. Do granicy jest już rzut beretem, a przyjezdnych wita największy „market” Ameryki Południowej. Ciudad del Este pełne jest ludzi, gwaru, towaru wszelkiego. Na każdym kroku, dosłownie co kilka minut słychać wołanie „Gringo! Panasonic? Sony?”. Niewiele znajdą tutaj miłośnicy ładnych budynków czy ulicznej estetyki. Spacerowanie pomiędzy rozrastającymi się straganami przypomina błądzenie po labiryncie. Szukając spokoju należy udać się do Concepcion. To takie zapomniane miejsce, gdzie życie toczy się wokół terere, portu i ewentualnie piłki nożnej. To tu zatracić się można zagubić się w leniwym liczeniu dni, które mijają tak niepozornie jak nigdzie indziej na świecie. Stolica kraju, Asuncion, może oszołomić nawet nie swoją wielkością, a raczej brzydotą i fawelą rosnącą obok budynków rządowych. I może odpycha, a jednocześnie ukazuje coś innego, coś czego nie ma w Europie. Policjanci widoczni są przy każdym ważniejszym budynku i radośnie ogwizdują swoimi gwizdkami obcych, którzy ciekawi zbliżają się do faweli albo, co gorsze, odważą się zdeptać trawnik przed pałacem prezydenckim. Jacyś chętni?

Przyroda
Paragwaj posiada dwie granice, które w zasadzie opierają się na granicach naturalnych – rzeki Paragwaj i Parana. Obie gigantyczne, jedna łączy się z rzeką Iguazu. Duża ilość wody wpłynęła na budowę zapory i elektrowni Itaipu, jednej z największych na świecie. Zaskakujący w Paragwaju jest kolor ziemi, czerwony pył i czerwone błoto towarzyszą podróżnym w całym kraju. Przyjazne błotko często jest również drogami, oczywiście gruntowymi, ponieważ tych pokrytych asfaltem jest naprawdę niewiele. Za to zachody słońca w okolicy portu w Concepcion to niesamowity spektakl dla oczu. Dostrzec tu można wszystkie odcienie czerwieni, które kontrastują z rozmytym brązem rzeki i ciemną zielenią roślin. Nieodległa Amazonia wpływa na klimat i rosnącą wokół dżunglę, która w rejonie Chaco przeradza się w pustkowie pełne zdradliwych bagien.

Ludzie
Paragwajczycy to głównie Indianie Guarani i Metysi, a do tego niesamowicie życzliwi ludzie. Z łatwością dostrzegają obcych i przyglądają się im z ciekawością – tak jak obcy im. Okazji do zwykłych pozdrowień na ulicy nie brakuje, nie mówiąc już o tym, że każdy odważniejszy próbuje rozmawiać z przybyszami. Od słowa do słowa, miejscowi dzielą się z każdym terere, często też używając przy tym swojego melodyjnego języka. Z chęcią opowiadają o swoim kraju, jak i o zwyczajach picia terere. Tylko tu widziałam niespełna roczne dziecko domagające się zimnej yerby, dla nas dziwne, dla nich zupełnie normalne. Indianie Guarani nie są bogaci, ale to chyba jedyni Indianie mający w zasadzie swój kraj, z trudną historią i żarliwą wiarą w Boga. To ostatnie, zaszczepione im zostało przez jezuitów prowadzących misje, z których do dziś zostały tylko ruiny.

Paragwaj to nie tylko dwa najczęściej odwiedzane miasta – Asuncion i Ciudad del Este. Ludzie żyją tu inaczej, prościej i wolniej niż w innych miejscach, które znamy. Odkrycie tego, co ważne w tym wyjątkowym kraju, zajmuje więcej niż dwa – trzy dni, bo tutaj należy zwolnić europejskie tempo. Wolnym krokiem, popijając terere, można zabrać się za odkrywanie zapomnianego, a jakże niezwykłego miejsca, którym Paragwaj zdecydowanie jest. Zapraszamy do odkrycia go z nami!